Początek października był ostatnim momentem kiedy pszczoły z pasieki REMONDIS na warszawskim Mokotowie produkowały miód. Dostały także specjalną dawkę syropu, żeby spokojnie mogły przetrwać następne miesiące bez zagrożenia, że zabraknie im w tym czasie pożywienia. Do jednego ula wkłada się wtedy nawet 2 litry syropu miesięcznie i mimo niskich temperatur czasem je otwiera, bo większym zagrożeniem od pogody jest dla pszczół głód. W zimie owady jedzą przede wszystkim zgromadzony pyłek i stykają się bardzo blisko ze sobą, żeby wytworzyć odpowiednie ciepło. Nie jest to zadanie proste, bo w centrum ula, gdzie zimuje królowa, temperatura musi przekraczać 20 stopni Celsjusza.
Późna jesień jest także czasem leczenia. Pszczołom zagraża przede wszystkim warroza, którą wywołują roztocza. Do uli wkładane są specjalne paski z kwasu szczwiowego oraz tymol - organiczny preparat z grupy fenoli, który powstaje na bazie olejków eterycznych występujących w: tymianku, oregano i cząbrze. Ma on bardzo charakterystyczny oraz intensywny zapach macierzanki. W sytuacjach zagrożenia stosowane są preparaty chemiczne.
Miód z mokotowskiej pasieki to klasyczny krupiec spadziowy. Dzięki temu ma wyższe wartości zdrowotne i zielonkawą barwę, bo po raz pierwszy w historii Fundacji Kochajmy Pszczoły, która opiekuje się ulami, owady zebrały także spadź dębową. Za sprawą tej domieszki miód jest bardziej gęsty, ale za to mniej słodki. Z jednej ramki udało się uzyskać około 2,5 kilograma produktu, co dało dwa słoiki. Zwykle pszczoły potrzebują na to 34 dni.
